"Kan je iets schrijven over "Hoe gaat het nu met Sophie?”" Die vraag stelde Marcel de Wit tijdens een les “Foto verdieping” bij Artiance. En ja, daar wil ik graag over schrijven, maar hoe gaat het eigenlijk echt met me?
Ik heb het gevoel dat ik steeds dichter bij mijn kern kom. Wat vind ik nou écht leuk om te fotograferen? Waar word ik warm van? En hoe kan ik daar mijn brood mee verdienen? Het blijft een uitdaging om balans te vinden tussen werk en thuis. Onze dochters zijn nu 3 en 6, en het gaat heel goed met ze. We genieten enorm van wat ze doen, wat ze zeggen, hoe lief ze met elkaar zijn, en hoe ze ons keer op keer verrassen. Natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn: we hebben een heel normaal gezin. :D
Ik fotografeer nog steeds veel families. Dat vind ik leuk en ik ben er goed in. Daarnaast verkoop ik steeds meer albums en wanddecoraties bij shoots, wat een van mijn doelen was. Dat is niet alleen financieel interessant, maar het voelt ook goed om een echt mooi fysiek eindproduct te kunnen leveren. Als ik terugkijk op 2024 vraag ik me af: doe ik familiefotografie omdat ik dat ambieer of omdat ik dat nu eenmaal altijd al heb gedaan sinds ik begon met fotograferen? (Op mijn 18e had ik mijn eerste spiegelreflexcamera in handen, reken maar uit.)
De cursussen bij Artiance lopen nog steeds goed en dat doe ik ook nog steeds met veel plezier. Ik geef nu "fotografie basis", "fotografie verdieping" en af en toe een “fotospeeltuin”. Ik doe dit met veel plezier en het levert ongeveer de helft van mijn omzet op.
Het is nu 2,5 jaar geleden dat ik mijn loondienstbaan als docent beeldend in het voortgezet onderwijs heb verlaten. Daar heb ik geen seconde spijt van gehad. Wat ik wél mis, zijn de collega’s en het samenwerken (oké, én de dertiende maand). Dat collegiale vond ik nog even bij het Fotocafé met Ton en Jan, maar ook daar voelde ik me uiteindelijk niet meer op mijn plek.
Het afgelopen jaar heb ik ingezet op netwerken, om te kijken of ik dat gemis van collega’s kan opvullen. Zo Zoomcall ik maandelijks met Flora uit Oostenrijk, die ik heb leren kennen tijdens de “Way Up North Conference 2022” in Wenen. We kwamen elkaar opnieuw tegen op dezelfde conferentie in Berlijn in 2023, en sindsdien spreken we elkaar maandelijks. Dat is fijn, gezellig en vooral ondersteunend voor mijn ondernemerschap. Daarnaast heb ik netwerkmeetings bezocht, bijvoorbeeld bij Yvonne ten Bruggencate van "The Best of Me" en bij diverse netwerkclubs zoals “Bites & business” “BNI” en “Alkmaar Creatives".
Het ondernemerschap en de onzekerheden die daarbij komen kijken, vind ik nog steeds een uitdaging. Maar ik blijf zoeken naar richting. Wat wil ik écht doen? Waar voel ik mijn vuurtje branden? Mooie momenten vangen, échte beelden. Zo kwam ik op het spoor van documentaire fotografie. Storytelling. Ik ging in februari naar een masterclass van "No Guts No Stories" in Rotterdam. Daar werden mijn vlinders voor documentairefotografie alleen maar meer. Wauw, wat bijzonder, hierin voel ik me thuis en tegelijk voelt het als avontuur. Hier lees je mijn hele verhaal hierover.
De kunst van fotograferen zoals het écht is: controle loslaten, mijn mond zoveel mogelijk dicht houden en mezelf de skill aanleren waardoor ik niet meer ga regisseren maar juist ga registréren… observeren, voelen, kijken, wachten, geduld hebben... Maar ook accepteren hoe het écht gaat in plaats van verwachtingen te hebben over hoe het hoort of hoe ik wil dat mijn plaatje eruit komt te zien. Dat is een uitdaging. Ik vroeg mijn vriendin Vidhi of ik haar en haar gezin mocht fotograferen. Om te oefenen, om te voelen of het voor me werkt. Dat beviel goed, zoals je hier kunt lezen.
Ik ging door en fotografeerde Seppe (10 jaar) en zijn gezin. Seppe heeft een zeldzame hartafwijking en ik wilde hen graag “mooie momenten” cadeau doen. Het minste wat ik kon doen voor de zoon van mijn studiegenoot. Hier lees je de blog die hierover schreef.
Ik ontdekte dat dit soort “Day in the Life” foto’s beelden zijn die ik zelf zou willen hebben. Momenten gevangen, tijdscapsules gecreëerd. Want het cliché is waar: het gaat zó snel met kinderen. Elk jaar laten we ons gezin fotograferen door Sanne Swart met prachtige momenten als resultaat. Ik probeer de best mogelijke moeder te zijn en daar hoort van elk jaar een schoolfoto bij naar mijn idee. Maar als ik dan de schoolfoto’s van mijn kinderen zie, koop ik die met kromme tenen. Toch denk ik vaak: dit kan toch leuker, beter, mooier! Ik herken mijn kinderen bijna niet met die geforceerde lachjes.
Ik werd gebeld door de Adriaan Roland Holstschool in Bergen om een reeks workshops portretfotografie te geven. Eigenlijk zou ik dat niet meer doen, had ik mezelf beloofd. Workshops in het onderwijs leveren meestal weinig op en het kost altijd meer tijd dan je denkt. Maar in dit geval mocht ik een leuk uurbedrag rekenen, zaten ze eigenlijk nogal omhoog (dat vond ik zielig) en het onderwerp was portret: een onderwerp waar ik ook al mee bezig was voor de fotospeeltuin die ik met Keith Montgomery aan het organiseren was. Dus die voorbereidingen kon ik combineren. Vooruit dan maar. Ik heb Jan Meurs ingevlogen voor de dagen dat ik zelf niet kon. Het was hartstikke leuk; leuke leerlingen, leuke docenten en op zo’n school voel ik me als een vis in het water. En wat heerlijk dat ik gewoon de deur achter me kan trekken zonder nakijkwerk en/of zorgen over leerlingen.
Na de geslaagde workshops vroegen ze: "Doe je ook schoolfoto’s?" Een jaar geleden had ik volmondig "nee" gezegd, want dat leek me zo ontzettend saai en stom. Maar inmiddels had ik al gespeeld met de gedachte dat het ook anders zou kunnen dus ik antwoordde: "Ik heb het nog nooit gedaan, maar ik denk wel dat ik het kan. Maar dan wil ik er wel graag mijn eigen draai aan geven." En zo werd ik de schoolfotograaf van de ARH. Tijdens een gesprek over koetjes en kalfjes met een vriendin in haar kledingwinkel Hiphop (op de Mient, superleuk, echt een aanrader!) vertelde haar collega enthousiast over de schoolfoto’s van Sgoolfoto. Ze liet me de resultaten zien en ik was meteen enthousiast. Er zijn dus meer fotografen die het anders doen! Ik ben niet alleen! Ik mailde dezelfde dag nog en twee weken later reed ik naar Hilversum om kennis te maken met Sgoolfoto. Begin dit jaar maakte ik mijn portfoliofoto’s in de studio van Yvonne ten Bruggencate en inmiddels ben ik lid van team Sgoolfoto. Ik ben er heel blij mee, het heeft veel voordelen; ik heb collega’s en een hoofdkantoor waar ik op kan leunen. Het werk is onder schooltijd, ik vind het leuk om met kinderen te werken, ik kan creatief zijn, ik hou van échte momenten. Daarbij hoef ik niet te onderhandelen over tarieven of mij bezig te houden met acquisitie, heb ik regelmatig inkomen en alles is professioneel geregeld. Het voelt als een mooie aanvulling op mijn werk. Ik heb er zin in!
Maar dat vlammetje dan, die documentaire fotografie? Daar ben ik ook mee bezig. In april ga ik de vijfdaagse workshop van "No Guts No Stories" volgen. Ik zal hier mijn fotografische skills ontwikkelen, maar ook zeker een persoonlijke ontwikkeling doormaken omdat een groot onderdeel van deze training ook zal zijn waarom je fotografeert en hoe je jezelf in het maken van je beelden meeneemt. Spannend, maar ook daar heb ik ontzettend veel zin in.
Mooie ontwikkelingen dus, zo samengevat. Échte foto’s maken. Mooie momenten vangen. Plezier hebben in het proces met de mensen. Daar zit de kern.
Wie weet heb ik je een beetje kunnen inspireren.
Comentários