Vooruit, een terugblik.

Het kwam op als kakken. Dat wil zeggen dat ik na een drietal hartinfarcten en een opname op de CCU voorzien was van een ICD. Een klapkast die ervoor gaat zorgen dat wanneer mijn hart gaat falen ik een opsodemieter zou krijgen, vergelijkbaar met een trap van een paard tegen mijn borstkas. Dat heb ik tot op heden nog niet hoeven ondergaan en ben ik straks aan een derde ICD toe. Mogelijk dat deze entree niet direct iets is waar ik als het ware met de deur in huis val, maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik binnen mijn beperkingen ben gaan zoeken naar mogelijkheden. En waar vond ik die? Bij Artiance! En wat was mijn behoefte? Wederom met een fototoestel aan het werk te gaan. En om het een en ander van mensen die er verstand van hebben, me opgaf voor een cursus voor gevorderden. Dat ik nog steeds op het niveau van een goedwillende amateur ben, met mijn Canon kom ik nog steeds tot foto's die de moeite waard zijn. Hoe kleiner hoe fijner en de tijd dat ik met een Chinon in Amerika met rolletjes aan de haal ging, het was 1979 dat wij daar onze vakantie vierden. Dan te bedenken dat wij in een Camper ter grootte van een toenmalige SRV wagen mochten gebruiken, te weten dat er een tweetal tanks aan hingen en ik verbaasd was dat er geen benzine gebruikt werd, ach als wij gingen tanken werd dat wel duidelijk. Dan te bedenken dat in die tijd de benzineprijzen stegen, was iets waar wij ons toen niet druk over maakten.

Vakantie in een tijd dat niet iedereen zich een vakantie in Amerika kon permitteren. 10.000 gulden bleek achteraf. Dat ik verschillende fotoboeken met mijn reisverslag nog steeds kan vinden, het levert uiteindelijk toch weer herinneringen op. Want door die foto's kom ik als het ware vanuit het verleden weer in het heden. En besloot ik voor een half jaar me aan te melden voor die cursus. Ik was me bewust geworden van mijn stoffelijk zijn.

Erik Boschman gaf de cursus voor gevorderden. En daar kwamen wij voor het eerst bij elkaar. De grap is dat wij nog steeds als 'oudgedienden' nog steeds deel uitmaken van het genootschap dat onder de noemer van het 'fotocafe' door het leven gaat. Neen, namen noem ik niet en ook mijn daden wil ik niet naar voren brengen. En wanneer je echt wilt weten wie dat zijn, gooi eens een balletje op en laat het mij dan maar weten.

Terug naar toen. Ook het tweede deel van die cursus mocht ik mee gaan maken. Ik was mij wederom bewust geworden van mijn stoffelijk zijn. Dat ik afscheid moest gaan nemen van mijn beroep, tegenwoordig ga ik door het leven als 'psychiatrisch verpleegkundig docent in ruste'. En weet me wonderwel nog steeds te vermaken, ondanks wat handicaps die mijn mogelijkheden wat beperken. Ook daar leer je wel weer mee te leven. En wat mij vooral tevreden stelt is het feit dat met mijn kleine cameraatje de wereld als het ware aan mijn voeten ligt. Geen gesjouw met grote toestellen en ook aparte lenzen, ook daar heb ik geen last van. Want de last die op mijn schouders ligt, is al meer dan genoeg.

Weet niet of mijn verhaal de moeite waard wordt om gelezen te gaan worden. De vraag van Marcel overviel me enigszins. En om nu direct met de deur is huis te vallen, dat vind ik wat overdreven. Vandaar mijn entree en hoewel ik daar niet lang over hoef na te denken, laat weten wat je van mijn schrijfsels vindt. Mocht het je niet aanspreken, jammer dan en voor hen die reikhalzend uitkijken naar wat ik nog meer te vertellen heb: jij vraagt en ik zal mijn toeren gaan draaien. Een groet, Wik.

Vooruit, een terugblik II

Onvermijdelijk komt er ook een einde aan deze cursus. Het zwarte gat doemt op en we zullen afscheid van elkaar moeten gaan nemen. Maar,,, het gezegde van de een zijn dood, zorgt bij een ander voor brood. Neen, niet van de Lidl maar gewoon van een bakker die gewend is om heel vroeg op te gaan staan. Er wordt wat gekneed zoals wij gekneed zijn door Erik. Maar ook Erik kan weleens ziek worden. Wat er dan gebeurt is het volgende: hij heeft voor een vervanger gezorgd en zijn naam is simpelweg Jan. Dan komt ook zijn achternaam naar voren: Meurs. Wat wij toen niet wisten was het feit dat Jan in zijn woonplaats al een aantal enthousiaste fotografen had verzameld. Maar wat het mooiste was dat bracht hij op zijn avond naar voren. Bij Artance hield het verhaal op dat belemmerde hem niet om met het volgende voorstel alle ogen en vooral oren op hem te gaan richten. Hij kwam met het voorstel om mensen die een volgende uitdaging aan te gaan bij elkaar te schrapen en een fotocafe te gaan beginnen. De locatie had hij al voor ogen en dat zou de Societeit aan het Luttik Oudorp gaan worden. Waar Frits en Anita de scepter zwaaiden.

Zo gezegd en zo gedaan en het moet gezegd worden dat wij daar altijd met veel genoegen hebben gehuisd. Er kon daar worden gebiljart, de toog werd bemensd door buurtgenoten en waar de drank was in de man, bleef er weinig meer over om ook de drank tot ons te nemen. Het biljart leende zich uitstekend om de foto's tentoon te spreiden en we waren verrukt omtrent het feit dat werken niet werden afgekraakt, maar suggesties kregen om het een volgende keer ietwat anders te gaan doen. En met die raad en daardoor de daad werd het eigenlijk direct al een succes. Wat tot de dag van vandaag nog steeds wordt gehuldigd. We leren van elkaar en werken geregeld met elkaar. En onderwijl verstrijkt de tijd. Met andere woorden: een aantal leden kent elkaar vanaf het begin en waar de club van Jan naadloos aansloot bij de voormalige Artiance leden, dat kreeg zijn beslag in Amsterdam. Spontaan op de Nieuwmarkt maakten we kennis met elkaar. En togen ook toen al individueel dan wel met een groepje de stad in. Hoewel de Zeedijk in de buurt was en ook de rosse buurt zich uitstekend zou hebben geleend om daar plaatjes te schieten, heb ik daar nog steeds een aandenken aan. En dat beeld laat ik op termijn naar voren komen. Het beeld van vandaag is bepaald van gisteren. Want eigenlijk zorgt dit beeld ervoor dat wij nog steeds met volle overtuiging aan het fotograferen zijn. En dat dit voorziet in een bepaalde behoefte, ook daar ben ik van overtuigd!

Wederom een groet!

Wik

Vooruit, een terugblik III

Het valt weleens mee en ook weleens tegen. Naast zon kun je er in Nederland niet altijd vanuit gaan dat het droog blijft. En onder moeders paraplu was het best wel goed schuilen. Hagel en sneeuw, stormen, wind en regen, deren ons niet wij kunnen wel een stootje hebben. En waar steeds meer digitale camera's de dienst gaan uitmaken, de mogelijkheden steeds groter worden en bepaalde mensen er met hun buit vandoor wensen te gaan, is er toch een persoon die ik nog even naar voren wil gaan brengen. Ook zijn voornaam was Jan, maar zijn achternaam begon met een H. Overtuigd van zijn kwaliteiten, ging hij geregeld aan boord van een schip. Cruisen was goed aan hem besteed en hij wist met zijn echtgenote iedere dag wel weer zo'n kleine duizend beelden vast te gaan leggen. Op de vraag op welke wijze zijn vrouw zich wist te vermaken, die vraag bleef onbeantwoord.

Jan was heilig overtuigd van zijn kwaliteiten en had een overtuiging: de horizon moest altijd recht zijn. Dat wij vele jaren later met een thema van Marcel deze regels braken, dat was toen nog lang niet aan de orde. Want orde en een zekere regelmaat was simpelweg de standaard. Waar we nu zo af en toe niet meer mee aan de haal gaan. Van opdracht naar thema is daar een voorbeeld van. En wat het mooist van alles was, de suggesties die door de docenten naar voren werden gebracht en het commentaar dat wij als leden op de beelden naar voren brachten. Altijd in positieve zin en van het afkraken was absoluut geen sprake. Dat was bij andere fotoclubs wel aan de orde. En ook dat geeft aan hoeveel ruimte wij ons kunnen permitteren.

En dan de gezamenlijke uitjes. Door het enthousiasme van de docenten raakten we soms van het een in het ander. We gingen ieder ons eigen weg en kwamen elkaar op een ander moment weer tegen. En wat is dan mooier om daar een fotoboek aan over te houden? Onderwijl hebben sommige leden al een verzameling fotoboeken, die de beelden van toen naar voren gaan brengen. Kijk niet vreemd op wanneer er sprake is van ruim 15 boeken. Allereerst in de vorm van een Hard Cover, de laatste jaren veranderd in een Magazine. Dat daar gelden mee gemoeid zijn, dat is vanzelfsprekend. En dat wij uitgenodigd werden om ook een bezoek te brengen aan een school, dan wel dat we mochten fotograferen in de tuin van Sluispolder. Ook dat is het vermelden waard.

Leden kwamen en leden gingen. Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoeveel mensen er in de loop der tijd deel van hebben uitgemaakt. Maar dat dit in vele tientallen zal zijn geweest, daar durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken. Wat ook de moeite waard is om te vermelden, dat de leden niet te beroerd zijn om hun expertise met elkaar te delen. Dat kun je ook wel beschouwen als een hoogtepunt.

En dan de opdrachten die wij kregen. Waar de docenten hun idee vandaan toverden, ook daar heb ik geen idee van. Of dit nu het wassende water dan wel de grote stad, kleine stad dan wel de West-Friese Omringdijk, ieder deed naar beste kunnen zijn of haar best. Gewoon omdat wij elkaar op een gemeenschappelijk punt hebben gevonden. Een uitgangspunt om je vingers bij af te gaan likken. Naast het feit dat er ook sprake kan zijn van een spontane foto dan wel een overdacht beeld. Wordt het leven door een grote Regisseur bedacht, of zijn het de simpele dingen die zich voordoen?

Voor nu even een pauze, de gelegenheid om een hapje dan wel een drankje tot je te gaan nemen. Weet wel dat ik nog het een en ander voor je in petto heb.

Een welgemeende groet, Wik

Vooruit, een terugblik IV

Wij vormen een deel van het geheel. En daar bedoel ik mee dat ieder zijn eigen beweegredenen heeft om zich aan te sluiten bij een club van gelijkgestemden. Wat ons beweegt om met een fototoestel op pad te blijven gaan, ons te laten inspireren door geweldige docenten en ook gastdocenten hun opwachting mochten maken, het geheel is meer dan de som der delen. En dat wij die som mochten delen, dat kwam naar voren met de verschillende exposities die zich hebben voorgedaan. Op diverse locaties en het feit dat al die locaties met de grond gelijk zijn gemaakt, dat maakt het ook weer zo bijzonder. In een willekeurige volgorde wil ik een aantal laten passeren. Van de Hortus welke nog wel bestaat, tot de Ondernemers Tuin in... jawel Tuitjenhorn.

Maar eerst even terug naar Alkmaar. Want ook die stad kende een aantal kleurrijke plekken, waar ondernemers hun boterham verdienden. Helaas is daar nu nog weinig van te vinden, want de gebouwen waar wij mochten exposeren, zijn met de grond gelijk gemaakt. Dat neemt niet weg dat ook ik daar nog de nodige foto's aan heb mogen besteden. Wat bijvoorbeeld te denken van Koel 310, waar we exposeerden met Grote Stad, kleine stad. Of de gebouwen van Rijkswaterstaat aan het Kanaal. Plat dus, waar momenteel een grote kraan te vinden valt die hoogbouw de lucht in gaat slingeren. Of wat te denken van Koekenbier, dat succes oogstte met zijn Noorse Buffetten? Maar we hebben nog niet een expositie gehad in Hal 25. Wel in de Groote Kerk en dat ook nog onder een bepaalde noemer. Alkmaar vierde 450 jaar vrijheid en ook toen gingen wij op pad. Buurthuizen werden bezocht en etenswaren werden ons voorgeschoteld. Daar hoop ik later nog op terug te komen. Gelijk ik ook nog plannen heb om de verschillende locaties waar wij huisden, naar voren te gaan brengen.

Neem nu als begin Koel 310. De voormalige panden van Schuurman werden voor die tijd, toen er nog geen bedrijfshallen stonden, gebruikt als circusterrein. Circus, dat mij fascineert vanaf het moment dat Circus Krone met de trein naar Alkmaar kwam. Toen een hele troep Olifanten over de Friesche Weg naar een terrein in Alkmaar Noord werden gedirigeerd. Toen het station Alkmaar nog een laad en losplek had, waar momenteel hoogbouw te vinden valt. En we nog mochten beschikken over een groente en fruitveiling. En achter het station het abattoir te vinden was. Jawel, daar werd nog daadwerkelijk geslacht en ontstond er heisa wanneer een koe wist te ontsnappen.

Ja, ik besef dat ik afdwaal, dat neemt niet weg dat ik de draad vanaf hier weer oppik. Koel 310 leent zich uitstekend om daar te gaan exposeren. Want de ruimtes die zich aan de Koelmalaan bevinden, zorgen ervoor dat de blik letterlijk naar binnen wordt gericht. Hetgeen ervoor zorgt dat een willekeurige voorbijganger geprikkeld wordt om zijn of haar nieuwsgierigheid te gaan bevredigen. En wij zijn in staat om onze werken met anderen te kunnen gaan delen. Maken op deze manier reclame voor onze club, hetgeen ervoor heeft gezorgd dat ook anderen zich bij ons konden aansluiten. Je hebt nu eenmaal een prikkel nodig om over een drempel heen te gaan stappen....

Laat het voor vandaag genoeg zijn en wanneer ik in een volgend deel over die locaties verder zal gaan uitweiden, weet nog steeds dat het mijn herinneringen zijn die ik blootleg. En zou ik anderen van harte uitnodigen om hun herinneringen naar voren te gaan brengen. Heeft het toch iets weg van wat voorheen als een lopend buffet door het leven ging...

Een groet, Wik

Vooruit, een terugblik V.

De invalshoek komt niet altijd overeen met de uitvalshoek. In de loop der tijd hebben volgens een grove schatting rond de 80 personen een graantje meegepikt. De een bleef een jaar, de ander wat meer om op een gegeven moment toch de pijp aan Maarten te gaan geven. En dan te bedenken dat Erik en Jan in 2011 versterking kregen van Ton Voermans. Naast fotograaf ook nog een kunstenaar die in Bergen woonachtig is en waarschijnlijk nog steeds daar te vinden valt. Ton had een bepaalde theorie, waar wij in de loop der tijd mee werden geconfronteerd. Chaos was zijn credo en dat hij ons geregeld in verwarring achterliet, dat hij constant problemen had met zijn laptop en dat het bij hem thuis altijd vlekkeloos verliep, hoe vaak heeft hij een beroep moeten doen op de expertise van een van de leden. Maar naast het feit dat hij ter plekke in staat was om zijn toenmalige opdrachten aan ons te verkopen, het was altijd een bijzondere bijeenkomst wanneer hij zijn opwachting kwam maken. Tips en tricks was een van zijn favorieten en ook zijn commentaar op de foto's was geregeld niet van de lucht. Wat echter ook een feit was, sommige avonden werden vergezeld van kromme tenen. Gelukkig waren wij allen niet in het bezit van lange tenen. Maar dat het zo af en toe uit de hand dreigde te lopen, werd dit opgelost door een pauze in te gaan lassen. En waar drank aanwezig is, werden de gemoederen met een glas bekoeld en geheven.

In mijn vorige schrijfsel had ik het met name over Koel 310. Waar wij ooit het pand mochten verkennen onder de bezielende leiding van eerder genoemde Ton. En we probeerden daar de sfeer van dat pad vast te gaan leggen, bezochten plaatsen die anders verboden waren en kwamen de meest vreemdsoortige dingen tegen. Een allegaartje wat uitnodigde om wat verder te gaan zoeken dan wel te gaan snuffelen. Waar feesten werden gegeven, waar plaatselijke kunstenaars hun hart konden ophalen, waar ook steeds de dreiging van de sloop op de achtergrond aanwezig was. Waar ook toen al werd uitgekeken naar een locatie waar al die luyden hun werk konden voortzetten. Geen idee dat de Drukkerij toen in beeld kwam, daar werd immers iedere dag nog steeds de Alkmaarsche Courant gedrukt. En ook de letterbak kon zich verheugen op al die journalisten die daar hun onderdak vonden. Maar ook de letterbak gaat eerdaags plat. De Gemeente Alkmaar heeft namelijk rigoureuze plannen. Woningbouw in de vorm van hoogbouw, gelijk ook het Kanaal op een andere plek daarmee te maken krijgt.

Daarmee komt Rijkswaterstaat in beeld. En ook daar hebben we nog gebruik van mogen maken. Wederom een expositie die werd geopend door Bas Loosekoot. Bas, die een toespraak hield en we binnen de in verre staat van ontbinding verkerende ruimtes mochten exposeren. Ook Ton wist ons te bezielen, alleen kwam hij zijn toezeggingen niet altijd na. Waarop iemand besloot om de werken die naar voren hadden kunnen komen, alsnog werden verwijderd. Het heeft wat weg van het leven: de cursus omgaan met teleurstellingen gaat wederom niet door. Gebrek aan belangstellenden is de voornaamste reden.

Daar ik nog steeds geen idee heb of mijn terugblik aanslaat, of de vooruitgang zich laat tegenhouden of dat het oudste lid Loek van plan is om zijn memoires met ons te gaan delen, de vraag die overblijft is de volgende: wie voelt zich geroepen om op termijn mijn rubriek te  gaan vervolgen? Weet wel dat de huidige docent Marcel zich ook heeft opgegeven voor de cursus voor gevorderden. Hij kreeg les van Jan en hoe hun kennismaking is verlopen...?!

Wederom een groet. En houd je goed! Wik

Vooruit, een terugblik VI.

Of wat te denken van Koekenbier. Neen, niet direct Koek en Bier, hoewel het bier daar goed te drinken was. En die koekjes werden aangetroffen op het schoteltje waarop dat kopje stond. In zekere zin een nostalgische herinnering in de wetenschap dat ook dit pand met de grond gelijk is gemaakt. En waar projectontwikkelaars nog steeds geen spade in de grond hebben gekregen. Er schijnt daar een eeuwenoude eik te staan, met wortels die mogelijk het fundament gaan belemmeren.

De bovenzaal van Koekenbier leent zich uitstekend voor een gastcollege van, jawel, Bas Loosekoot. En zoals te verwachten valt is zijn college om af te gaan likken. Een smaakmaker van jewelste en Bas kondigt aan dat hij niet alleen een wereldtournee gaat maken, maar ook plannen heeft om van de verschillende plekken waar hij gaat fotograferen, een boek wil gaan maken. Maar... ook daar zijn gelden mee gemoeid. En om hem in financieel opzicht tegemoet te kunnen komen, zal zijn plan om met crowdfunding om over de  nodige pecunia te kunnen gaan beschikken. Dat mij dit aanspreekt een vanzelfsprekendheid, en zowaar zijn boek is verschenen. Out of place, maar ik heb geen idee of dit boek nog te koop is.

Koekenbier leent zich uitstekend om al onze fotografische werken naar voren te gaan brengen. Geregeld is de uitsmijter van de avond een persoon, die zo zijn eigen interpretaties naar voren weet te brengen. Een kunstenaar in hart en nieren die geregeld een ander pad volgt dan gangbaar is. Die ook in staat is om een figuurlijk gezegde letterlijk in een beeld weet om te zetten. Neem nu bijvoorbeeld een 'oogappel' voor ogen. En kijk niet vreemd op wanneer hij in staat blijkt te zijn om letterlijk met dit voorbeeld aan de haal te gaan. Zijn naam: Kees Oosterbaan. En wanneer Kees de draak steekt met wat anderen totaal anders naar voren weten te brengen, weet hij ons aan alle kanten te vermaken. Voorbeelden te over en zijn uitleg ten aanzien van zijn werk zorgt geregeld voor een applaus. Waarbij hij probeert om zijn verlegenheid ook nog eens te relativeren. Zijn stelregel is dat ook anderen over voldoende creativiteit beschikken, alleen dit niet altijd naar voren weten te brengen. Het is als het ware een drempel waar je overheen moet gaan stappen en schijt dient et hebben aan 'Dronken Naatje.' Bekend van ooit een beeld in Amsterdam.

Kees hanteert ook het nodige plak en knipwerk. Schroomt niet om zijn beelden anderszins naar voren te gaan brengen, hetgeen wat doet denken aan collages. En met die collages geregeld aan de haal gaat. Het valt immers niet altijd mee om je eigen werk in stukken te gaan knippen en nogmaals de draak te gaan steken met het resultaat. Oogluikend worden knipogen uitgedeeld. Het is vaak een kwestie van niet zien, maar wel (leren) kijken. Gelijk ook het horen een ding is en je ook moet leren luisteren. Edoch, dit even terzijde. Want we zijn over het algemeen heel volgzaam, proberen de opdrachten zoveel mogelijk in eigen hand en interpretatie te houden en gaan tussendoor ook nog eens geregeld op pad. Waarbij ik iedere keer weer versteld sta van de toeren die wij maken.

Neem nu bijvoorbeeld de Oostvaardersplassen. Vroegtijdig uit de veren en met een groot aantal leden daar naar toe. Telelenzen werden gehuurd bij Cameraland en het waren ware kanonnen die ervoor zorgden dat de statieven werden overbelast. Uitgebreid werd de tijd genomen en op een gegeven moment raakten we verzeild in een daar aanwezig etablissement. De grootste grap vond ik dat iedereen die over een mobiel beschikte, binnen de kortste keren zijn mobiel ging raadplegen. Want stel je nu eens voor dat je het een dan wel het ander gemist zou hebben. Nooit ging er zoveel aandacht in een bepaalde tijd naar het schermpje. En dat ik toen nog een gebruiker was van een Nokia....

wederom een fijne dag toegewenst en een welgemeende groet, Wik.

Vooruit, een terugblik VII.

Wanneer ik wat van de hak op de struik spring, ligt dat niet aan mij maar wel aan een thema van Ton. We mochten aan de gang gaan met bomen en struiken en ook dat bracht een veelvoud van beelden naar voren. Dat niet iedereen zijn thema begreep, ach de kniesoor kwam wel weer aan zijn trekken. Waar ik al eerder wat schetsen heb gegeven van locaties die wij achter ons hebben gelaten, het was 2017 dat Sophie haar opwachting kwam maken. En heel eerlijk gezegd: een hele verademing. Waar zij haar sporen al had verdiend in het onderwijs, kwam ons haar expertise ten goede. En werden wij verder ingewijd in alles wat zij met ons wenste te delen. Zij wist waar zij zoeken moest op internet, kwam met thema's welke zeer de moeite waard waren en was niet te beroerd om haar kennis en kunde met ons te delen. Maar dat zij op een ander moment ons zou gaan verlaten, was toen bepaald niet aan de orde.

Koekenbier plat en wij verhuisden naar een volgende locatie: Laurens in het voormalige politiebureau. Waar zelfs de cellen nog steeds aanwezig waren. De noemer  stadskaffee geeft voor een belangrijk deel de strekking weer. En ook daar werden we weer getrakteerd op de toenmalige opdrachten die in de loop der tijd zijn vervangen door thema's. De reden: simpelweg dat er meer ruimte ontstond voor eigen uitleggen en interpretaties. Want we waren in principe wel een trouw volkje dat probeerde de opdracht zo goed mogelijk vast te gaan leggen...

We wisten toen nog niet dat ons een wereldwijde ramp te wachten stond. Covid en alles wat daarmee samenhing. En iedere dinsdag was het op de televisie: RAAK. Mark nam het woord en gaf het stokje snel aan Hugo over. We kregen te maken met afstanden, met mondkapjes en met een beperkte hoeveelheid mensen die boodschappen konden doen in een supermarkt. We gingen hamsteren en de rollen toiletpapier vlogen de winkel uit. Waren niet te benauwd om ook thuis de nodige maatregelen te treffen, en wisten nog lang niet wat ons nog meer te wachten stond. Een avondklok met mensen die de hond van de buren gingen lenen, om nog even buiten te verblijven. En alle kommer en kwel die zich voordeed omtrent de dood van een dierbare...

Genoeg daarover, laat ik het liever gaan hebben over de afsluitingen van het voorbije jaar. De Bonte Bengel van Dick Keuning leende zich daar uitstekend voor. Zijn uiensoep was vermaard en ook zijn menu bood genoeg gelegenheid om ieder aan zijn of haar trekken te laten komen. Ook toen kwam ik op het idee om het afgelopen jaar nog eens de revue te laten passeren. Hoeveel jaar ik dit nu voor mijn rekening heb genomen, eerlijk gezegd geen enkel idee. Ook dit vind ik nog steeds een genoegen geheel aan mijn zijde. Dat ik daar nog steeds applaus mee verdien...

Ook Laurens leende zich uitstekend als oefenlocatie. En gelukkig werden wij in de mail geattendeerd op het feit om je toestel mee te nemen. Want ook daar waren de ruimtes zodanig dat er uitgeweken kon worden. Er wordt wat gebrainstormd, en de vragen die naar voren kwamen logen er niet om. In hoeverre kan een foto spontaan genomen worden of wanneer is er sprake van een enscenering? Wat doen wij met een honderdste van een seconde en wanneer komt de sluitertijd nog meer aan de orde? Welk diafragma speelt een rol en wie houdt zich bezig met het bewerken van foto's. Waar vind ik de helpende handen en voor wie is het raadzaam om een ander toestel te gaan kopen. Want het is en blijft een hobby en hobby's hebben de neiging om geld te gaan kosten.

Met wat andere woorden: wie is nog tevreden met zijn of haar huidige toestel dan wel die denkt erover om een ander toestel aan te gaan schaffen? Cameraland is in de buurt en ook daar kun je je oude toestel in gaan ruilen. Maar zorg er wel voor dat er voldoende pecunia op je bankrekening staat!

Wederom een groet, Wik.

Vooruit, een terugblik VIII.

Stadskaffee Laurens leent zich uitstekend om daar te gaan oefenen. Dat wil zeggen dat wij op de eerste etage te vinden zijn en hooguit wat rekening dienen te houden met mensen die van het toilet gebruik wensen te maken. We hebben zowaar een eigen zaaltje aan de voorkant, waar onze docenten hun voordrachten houden. En waar naar hartenlust kan worden gefotografeerd. Dat de intimiteit van zo'n kleine zaal ervoor zorgt dat ik het idee heb me in een huiskamer te bevinden, ook dat zorgt voor voldoende intimiteit. We zijn immers zeer aan elkaar gewaagd. Maar wat het zo bijzonder maakt is de entree. Een groot beeld van Marcel Witte hangt aan de muur met een beeld van Alkmaar. Toen had ik nog geen enkel idee dat hij op termijn docent zou gaan worden. Blijkt dat  Marcel niet zomaar iemand is. Neen, samen met Eric Coolen een begenadigd tekenaar brengen zij samen een boekwerk uit. Het is welhaast vanzelfsprekend dat ik ook hun gezamenlijke werk heb aangeschaft. Een kantelboek. De noemer: 'Alkmaar bekeken dan wel bekeken Alkmaar.' En jawel, voorzien van een tweetal handtekeningen. Maar op die van Marcel moest ik nog even wachten...

Terug naar toen, want er breekt een tijd aan die velen van ons nog tamelijk vers voor ogen staat. Het rampjaar dat zich in 2020 wereldwijd manifesteert. Waarbij letterlijk de hele wereld plat gaat. En waar ook wij mee moeten zien te dealen. Alles waar we nooit bij stilstonden gaat letterlijk plat. En de ene waarschuwing is nog niet verkondigd of een volgende dient zich alweer aan. En toch zijn er mensen die ook van deze ramp een mogelijkheid zien om de verhalen letterlijk te boekstaven. Het is Rob Komen die zich niet alleen op gedichten richt, maar ook een boekwerk laat verschijnen. 'De Stille Stad',  waar ook ik mijn verhalen in kwijt kan.  De verhalen van de gewone mens, soms zelfs een verhaal van iemand die aan die ziekte komt te overlijden. En waar familieleden worden geconfronteerd met een rampspoed welke nauwelijks te beschrijven valt. Dat deze toestand zo'n twee jaar lang voort zou gaan duren, de avondklok welke werd ingesteld en de mondkapjes die ook voor de nodige opwinding zorgden, vergeet het even en richt je maar weer op ons gezamenlijk gebeuren. Want er werden toch nog activiteiten georganiseerd. En daar komt hij weer, het was wederom Bas die met ons de stad in ging. Straatfotografie was zijn opdracht en we togen de stad in. Kwamen op die dag mensen tegen die ook gebukt gingen onder die mondkapjes. En op een ander moment spraken de geschoten beelden boekdelen. Want ook de nabespreking was wederom een mogelijkheid om naast het zien van dingen, te leren kijken. En dat kijken een kunst blijkt te zijn, dat werd verhelderd door Bas.

We kregen een uitnodiging om ons te verzamelen in de Letterbak. Frits de Beer zou een gastcollege gaan verzorgen en het was diezelfde plek waar ook het stadsbestuur zijn vergaderingen hield. Emile Roemer was waarnemend burgemeester en het was op die plek voordat de officiele benoeming van de huidige burgemeester Anja Schouten een kwartier daarvoor al was uitgelekt. En de uitspraak dat dit lek tot op de bodem zou worden uitgezocht, ook die blijkt in de doofpot te zijn verdwenen. Frits zal als een Guru op de tafel en bracht zijn verhaal aan de hand van zijn werken naar voren. Wat mij nog steeds voor ogen staat, is dat hij in zwart/wit mensen fotografeerde in badkamers en daar zelfs een expositie mee naar voren kon gaan brengen. Ergens in de buurt van het huidige Theater de Vest.

Geenszins de bedoeling dat ik af blijf dwalen, het zijn dan ook simpelweg mijn herinneringen die in de loop der tijd aan het verkleuren zijn. En ook de foto's die ik nog heb gevonden zullen niet altijd relevant zijn. Hooguit om al die woorden wat te gaan larderen. En voor hen die er genoeg van krijgen, na deel 8 komen er hooguit nog een tweetal delen. Want het blijft een feit: het geheel is nog steeds meer dan de som der delen!

Geluk en een groet, Wik

Vooruit, een terugblik IX.

Met gemengde gevoelens maken wij onze opwachting. Mijn vriend en ik bevinden ons in Breda, dat een internationaal fotofestival organiseert. En waar ik niet de hoogste verwachtingen van heb, blijkt achteraf een volledige buit te gaan worden. Want de stad heeft wat te bieden en maakt rijkelijk gebruik van de mogelijkheden die zich voordoen. We vallen van de ene verbazing in de andere, komen zo af en toe de fotograaf tegen en worden in kennelijk staat van verwondering gebracht. Waar de een zich nog meer te buiten gaat dan dat de ander kiest voor vormen van intimiteit, gaat een derde er met abstracte kunst vandoor. En dat prikkelt niet alleen de gemoederen, maar zorgt er ook voor dat ik ogen tekort kom. Waarbij mijn derde oog zaken vastlegt en ik geen idee heb welke beelden zich gaan lenen om met anderen te gaan delen.

Het zijn in zekere zin avonturen wanneer ik met een vriend in Duitsland terecht kom. De rondreis leent zich uitstekend om in stad en ommeland het nodige vast te gaan leggen. Musea die worden bezocht en ik schroom niet om de kunst welke daar zichtbaar is, op mijn geheugenkaartje vast te gaan leggen. Dat mijn Canon dit allemaal stoicijns ondergaat, is een ander verhaal. Hetgeen ik laat voor wat het is. Ook toeren in Nederland doen zich voor. Wat te denken van Unseen in de Westergasfabriek in Amsterdam. En waar je bijkans struikelt over de fotoboeken die worden aangeboden. Zelfs dan kan ik de verleiding niet weerstaan en weet de nodige boeken aan te schaffen. En helemaal wordt het een genoegen wanneer de fotograaf bereid is om zijn werk te signeren. Dat daarmee een bonte verzameling van boeken ontstaat, daar heb ik weinig moeite mee. Dat mijn partner daar anders over denkt, is de achterzijde van mijn verhaal. Herkenbaar? Dan zul je niet de eerste zijn. Inspirerend? Welzeker! En dat je niet kunt spreken over een schuldig gevoel. Ook dat laat ik simpelweg passeren. 't Is en blijft nu eenmaal een hobby.

Maar Covid hield ons nog steeds in zijn greep. We deden wat mogelijk was en ik zal niet zeggen dat ik die tijd wat naar de achtergrond heb verdrongen, we kwamen nog wel bij elkaar en gingen er nog steeds met opdrachten vandoor. Pak er twee willekeurige fotoboeken bij. De een een hard cover en de ander soft. 2019-2020. 2020-2021.En kom zowaar nog een tekst tegen. Bleek dat ik ook toen al wat speeches voor mijn rekening nam. Laat een deel kort integraal naar voren komen.

'Het kan natuurlijk altijd nog: van de regen in de drup, met hier en daar kans op een opklaring. Dat neemt niet weg dat het weer steeds die onvoorspelbare factor is, maar dat het vanavond een bijzondere avond zal zijn. Een laatste mogelijkheid om de lieden van het afgelopen fotocafe weer eens in de ogen te kunnen zien, mogelijk een poging wagen om grensoverschrijdend (gedwongen door omstandigheden) bezig te gaan en het glas te heffen op dat wat zich het afgelopen jaar allemaal heeft voorgedaan. Het fotoboek in ontvangst te kunnen nemen, de oooh's en aaah's te laten passeren en dan met gezwinde spoed mogelijk huiswaarts te keren voor die wolkbreuk zijn opwachting maakt. Of gebruik te maken van vader's paraplu omdat die van moeder spoorloos is. Zo eenvoudig kan de afloop van dit meer dan bizarre jaar alsnog met een feestelijk tintje de annalen gaan halen.'

Genoeg geleuter en met deel X in het vooruitzicht nadert ook mijn terugblik het einde. Ik heb me uitstekend weten te vermaken en wanneer het een hak op de tak verhaal is geworden, neem ik dit ook voor mijn rekening. Tenslotte zijn het mijn gekleurde beelden die een glansrol mochten spelen. En ook de illustraties waren niet altijd van toepassing. Want om mijn archief in de vorm van SD kaartjes te gaan raadplegen, dat ging mij even te ver. Tenslotte dien je je huis wat bij het schuurtje te houden, maar weet niet of dit schuurtje in de afgelopen tijd het loodje heeft gelegd.

Wederom een welgemeende groet, Wik.

Vooruit, in zijn achteruit. X

Je loopt de kans dat je als een slang in je eigen staart gaat bijten. En wanneer je bedenkt dat wij ook een opdracht hebben gehad die een cirkel moest voorstellen, dan maak ik wederom gebruik van mijn omschrijving van die cirkel. Maar voor eerst nog even een terugblik.

Leden kwamen en leden gingen en lieten hun sporen na. Daar getuigen de vele fotoboeken van. En wanneer je daar een blik in werpt , kom je ook daar de vele manieren van uitwerkingen tegen. Naast de vele opdrachten waar wij mee werden geconfronteerd. Waarbij de ene docent met goed onderbouwde argumenten zijn uitwerkingen naar voren bracht en de ander daar wat met de pet naar gooide. Niets ten nadele van Ton, daar heb ik al eerder aandacht aan gegeven. Het heeft ook wel iets komisch wanneer hij met ons aan het werk ging. Het feit dat hij kunstenaar is zal daar wel een rol in hebben gespeeld.

Vorig jaar namen we afscheid van Ton en Sophie. En konden hen nog een stoffelijk blijk van waardering geven. En ook Jan deelde in die feestvreugde. Dat was en is hem dan ook van harte gegund. Edoch, waar wij op een ander moment ruim 45 leden kenden, loopt het aantal dramatisch terug. Dat wil zeggen dat we nu rond de 35 leden kennen. En het lijkt mij een uitdaging wanneer wij weer andere mensen weten te strikken. Want het is en blijft een feest om met de thema's aan de loop te blijven gaan. Heb echter geen idee op welke manier wij ons verder kunnen profileren. We hebben immers een eigen website, we beschikken over kundige docenten en we hebben het genoegen om de Stadsfabriek als thuisbasis te gebruiken. Wat op zich toch wel een heel aparte ambiance kent. Dat je je wel in de dubieuze winters moet kleden, dat de houtkachel voor warmte en ook een geur garant staat, dat de bar zich uitstekend leent om drankjes te bekomen, dat er geregeld nootjes te vinden zijn, ook dat heeft wel wat. Past uitstekend bij de leden die nog steeds met veel genoegen hun opwachting komen maken. En waar naast het beeldscherm ook de tafels nog van werken worden voorzien.

Het begon op een goede dag met een cursus. Een cursus die gegeven werd door Erik Boschman en Jan Meurs. Als eerder gezegd, Sophie en Ton namen afscheid en Marcel maakte zijn opwachting. En ook daar heb ik het nodige vertrouwen in. Naast het feit dat we ook niet zo lang geleden aan de haal gingen met 450 jaar Victorie in Alkmaar. Wat ook heeft geleid tot een prachtig boek. Buurthuizen werden bezocht en de ons voorgeschotelde maaltijden waren meer dan voortreffelijk.

Ik stop met mijn terugblik, maar eindig met een tekst welke te vinden valt in de Hard Cover uit 2019-2020. Dat dramatische jaar.

De titel: DE FOTOCIRKEL.

EEN CIRKEL IS EEN MEETKUNDIG

DEEL VAN EEN PLAT VLAK, BEGRENSD

DOOR EEN CIRKELOMTREK.

EEN CIRKEL IS OOK EEN KRING:

ZO IS EEN VICIEUZE CIRKEL EEN REEKS

VAN HANDELINGEN EN REDENERINGEN

WAARDOOR MEN TELKENS TERUGKEERT

IN HET UITGANGSPUNT DAT MEN WIL VERLATEN.

EEN FOTOCIRKEL WIL

NIET ANDERS...

Dank voor je aandacht en wederom een welgemeende groet en houd je goed! Wik